ارﯾﮑﺎ در ﺳﺎل ۸۸ ﺑﺮﻧﺪ ﺳﺎل اﯾﺮان ﺷﺪ، ﺑﺎﻻﺗﺮ ازﻫﺎﮐﻮﭘﯿﺎن و ﮔﺮاد. انتخاب ﮐﻨﻨﺪه ﻫﻢ وزرات ﺑﺎزرﮔﺎﻧﯽ ﺑﻮد. اﯾﻦ اﻧﺘﺨﺎب در ﻫﻤﻪی رﺷﺘﻪﻫﺎ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد و‫ﺑﺮﻧﺪﻫﺎﯾﯽ ﭼﻮن ﺗﻮﻟﯽﭘﺮس، ﻓﺮش ﺷﻔﻘﯽ ﺗﺒﺮﯾﺰ، و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺮﻧﺪ ﻣﻌﺘﺒﺮ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ. ﺳﺎل ۸۸ اوﻟﯿﻦ ﺳﺎل اﯾﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﺑﻮد و ﻗﺮار اﺳﺖ ﻫﺮ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﯾﮏ ‫ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﻮد، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ارﯾﮑﺎ ﻫﻢ اﮐﻨﻮن ﺑﺮﻧﺪ ﺑﺮﺗﺮ ﻋﺮﺻﻪی ﭘﻮﺷﺎک اﺳﺖ.
‫در ﺳﺎل ۸۹ ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻦ ﺳﯿﺪﺷﺠﺎع ﻣﺪﯾﺮ ﺑﺮﺗﺮ در ﻋﺮﺻﻪی ﭘﻮﺷﺎک ﺷﺪ و در ﻫﻤﺎن ﺟﺸﻨﻮاره ﺗﻨﺪﯾﺲ اﯾﻦ ﻋﻨﻮان و ﺗﻨﺪﯾﺲ ﺟﻮانﺗﺮﯾﻦ ﻣﺪﯾﺮ ﮐﺸﻮر را از دﺳﺖ ‫ﻣﻌﺎون رﺋﯿﺲ ﺟﻤﻬﻮر درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮد. در ﺳﺎل ۹۰ ارﯾﮑﺎ در ﮐﻨﺎر ﮔﺮوه ﺧﻮدروﺳﺎزی ﺳﺎﯾﭙﺎ، اﯾﺮاﻧﻮل، ﻣﺲ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ، ﻋﻈﯿﻢزاده، ﭘﺎﮐﻨﻮش و .. . . ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ از ده ‫ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺮﺗﺮ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻠﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ.
‫در ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎل، در ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﭘﻮﺷﺎک ﮐﻪ در دﺑﯽ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ، اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ اول ﺷﺪ، ﻓﺮاﻧﺴﻪ دوم، اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺳﻮم و ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﺮان، اﯾﺮان ﭼﻬﺎرم ﺷﺪ و ‫اﯾﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻣﻘﺎم اﯾﺮان در ﻋﺮﺻﻪ ﭘﻮﺷﺎک را، اﯾﻦ ﺟﻮان ﻣﺪﯾﺮ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺪش ارﯾﮑﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ آورد. ﻫﻢ اﮐﻨﻮن ﺗﺮﮐﯿﻪ از آﻧﻬﺎ دﻋﻮت ﮐﺮده ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﺑﺮﻧﺪﻫﺎی ﺑﺰرﮔﯽ ‫ﭼﻮن ﺑﺮیﺑﺮی، ﺷﻨﻞ و ﺑﺮﻧﺪﻫﺎی ﺑﺰرگ دﯾﮕﺮ، ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. اوﻟﯿﻦ ﺑﺮﻧﺪ اﯾﺮان در زﻣﯿﻨﻪ ﻟﺒﺎس ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪاﯾﺰو ۹۰۰۲ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﺧﻂ ﺗﻮﻟﯿﺪﺷﺎن ﮐﺎﻣﻼ اﯾﺰوﻟﻪاﺳﺖ.
‫اﯾﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﻣﻮﻓﻘﯿﺖﻫﺎی ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻦ ﺳﯿﺪ ﺷﺠﺎع اﺳﺖ. در ﺳﺎل ۹۸ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ از ﺳﻪ ﻣﺸﺘﺮی ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺎﻧﮏ ﻣﻠﯽ از ﻧﻈﺮ ﮔﺮدش ﺣﺴﺎب ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ﺷﺪ ‫و ﺑﻪ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﻫﯿﺎت اﻣﻨﺎی ﺑﺎزار رﺿﺎ، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻐﺎزه دار ﺑﺎزار اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﯿﺶ از ﻫﺰار ﻧﻔﺮ در ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ و ﺻﺪﻫﺎ ﻧﻔﺮ در ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺑﺎزارﯾﺎﺑﯽ، ﻓﺮوش، ﺣﻘﻮق ‫و ﻃﺮاﺣﯽ ﺷﺮﮐﺖ او ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ و اوﻟﯿﻦ ﺑﺮﻧﺪ اﯾﺮان اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺒﮏ ﻓﺮوشﺷﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻫﻤﺎﯾﺶ اﺳﺖ. ﻫﻤﻪی اﻗﺪاﻣﺎت ﻻزم ﺑﺮای ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﺪلﻫﺎی ‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻮﻟﯿﺪاﺗﺶ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﻧﺪی اﺳﺖ ﮐﻪاﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ دﻗﺖ و ﺟﺪﯾﺖ ﭘﯿﮕﯿﺮی ﻣﯽﮐﻨﺪ.
‫اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﺎز اول ﻃﺮحﻫﺎی اﯾﻦ ﺟﻮان ﻣﻮﻓﻖ و ﻣﺪﯾﺮ اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ آﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﻪاﻻن ﺑﻪ دﺳﺖ آوردهای روﯾﺎﯾﺖ ﺑﻮد؟ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: ﻧﻪ، ﻓﻌﻼ روﯾﺎﯾﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ‫در ده ﺷﻬﺮ ﻣﻬﻢ اروﭘﺎ، ارﯾﮑﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﯽ ﮐﺸﻮرﻣﺎن ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. اﻧﺸﺎءاﷲاز ﺳﺎل ۱۹ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد. ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻦ ﺳﯿﺪ ﺷﺠﺎع ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺳﺎل ۱۳۶۱ اﺳﺖ.
اوﻟﯿﻦ روﯾﺎﯾﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد؟
‫در ﭘﺎﺳﺎژی ﮐﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدم، ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻣﻐﺎزهای اﺟﺎره ﮐﻨﻢ.
در ﭼﻪ رﺷﺘﻪای ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮدهای؟
‫ﻣﻦ در رﺷﺘﻪ رﯾﺎﺿﯽ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮدم اﻣﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪام از ﺑﺎزار و در ﺣﯿﻦ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﻮد. روزی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزار رﻓﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯽرﻓﺘﻢ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﺠﺒﻮر‫ﺷﺪم درﺳﻢ را در دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻣﺮوی ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺎرم ﻟﻄﻤﻪ ﻧﺨﻮرد. درﺳﻢ ﺧﻮب ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ در ﺳﺎل ﺳﻮم دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮدم در اﻟﻤﭙﯿﺎد رﯾﺎﺿﯽ ﻧﻔﺮ ﺳﻮم ﮐﺸﻮر ‫ﺷﺪه ﺑﻮدم.
ﭼﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﻮد؟
‫ﺳﺎل ۶۸٫ ﭘﺪرم در ﺗﻮﻟﯿﺪی ﭘﻮﺷﺎک ﮐﻮدﮐﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻮد و ﻣﻦ از ﺷﺶ- ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻂﻫﺎی ﺗﻮﻟﯿﺪی ﻣﯽرﻓﺘﻢ و ﮐﺎر ﭘﻮﺷﺎک ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻠﻤﻮس‫و آﺷﻨﺎ ﺑﻮد. ﺧﻼﺻﻪ آﻧﮑﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻓﺸﺎر اﻗﺘﺼﺎدی ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﯿﻦ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ دادن و ﮐﺎر در ﺑﺎزار ﯾﮑﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ، ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﻬﻤﯽدر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ‫داﺷﺖ، ﮔﻔﺖ: ﺑﺎزار ﻫﻢ ﻣﺜﻞ داﻧﺸﮕﺎه اﺳﺖ. ﺷﻤﺎ در اﯾﻨﺠﺎ درس زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺼﻮرت ﻋﻤﻠﯽ ﯾﺎد ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﺪ و آﻧﺠﺎ درسﻫﺎی ﺗﺌﻮری را .ﺧﻮدت اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ و ﺑﺒﯿﻦ ‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﺑﺮوی زﻧﺪﮔﯽ را ﺗﺌﻮری ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮی ﯾﺎ زﻧﺪﮔﯽ راﺑﺼﻮرت ﻋﻤﻠﯽ.
آن ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺧﻂ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا ﻋﻮض ﮐﺮد، ﭼﻮن ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺘﻢ ‫زﻧﺪﮔﯽ را ﻋﻤﻼ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮم. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﮐﺎر را اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻢ. ﺣﻘﻮق ﺑﺴﯿﺎر ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد و اذﯾﺖ ﻣﯽﺷﺪم اﻣﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺮا ﺳﺎﺧﺖ.
اﯾﺸﺎن ﺗﻮﻟﯿﺪی داﺷﺖ؟
‫ﻧﻪ او از ﺗﺮﮐﯿﻪ ﺟﻨﺲ ﻣﯽآورد و ﻣﻦ در آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺪﻫﺎی روز دﻧﯿﺎ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻐﺎزه ﺑﻮدم اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﺎرکﻫﺎی ﻣﻌﺮوف ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺜﻞ اﺳﻢ و ﻓﺎﻣﯿﻞ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻮد وﻫﻤﻪ را ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﺮدم.
‫اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺧﻮب ﺑﻮد ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﮐﺎرﮔﺎه ﺗﻮﻟﯿﺪی ﻧﺒﻮد ﭼﻮن دراﯾﻦ ﺻﻮرت ذﻫﻨﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. ﻣﺪلﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻟﺒﺎس ﻣﯽآﻣﺪ ودر آن ﺳﻦ ﺑﭽﮕﯽ ﻫﻤﻪی آﻧﻬﺎ در ذﻫﻨﻢ ‫ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪاﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﯿﻔﯿﺖ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم.
اوﻟﯿﻦ رﻣﺰ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ده ﺳﺎل ﺑﺪون آﻧﮑﻪ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﻮم و از اﯾﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﻪان ﺷﺎﺧﻪ ﺑﭙﺮم، ﭘﯿﺶ ﯾﮏﻧﻔﺮ ﮐﺎر ﮐﺮدم .ﻣﻐﺎزه دارﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ‫ﭼﻘﺪر دﻟﺴﻮزاﻧﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ، از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ ﭼﻘﺪر ﺣﻘﻮق ﻣﯽﮔﯿﺮی؟ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﺻﺪوﺷﺼﺖﻫﺰارﺗﻮﻣﺎن .ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﯿﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﮐﺎر ﮐﻦ. ﺑﻪ ﺗﻮ ﺻﺪوﻫﺸﺘﺎد ‫ﺗﺎ دوﯾﺴﺖﻫﺰارﺗﻮﻣﺎن ﺣﻘﻮق ﻣﯽدﻫﯿﻢ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪم.
‫ﺷﺐﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽآﻣﺪم، ﻏﺮﻏﺮ ﻣﯽﮐﺮدم و ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﺳﺮ ﮐﺎر ﻧﻤﯽروم ﭼﻮن ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎرم واﻗﻌﺎ زﯾﺎد ﺑﻮد. آن ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎر ﺑﺎزار ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ‫ﺑﻮد. ﭘﻨﺞ ﮐﻪ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﻣﯽﺷﺪم ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻐﺎزه ﻣﺮا ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﺴﺎب و ﮐﺘﺎب ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺎژﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻬﺮان ﻣﺜﻞ آ.اس.پ،ﻣﯿﻼد ﻧﻮر و ﺗﯿﺮاژه . . . ﺑﻮﺳﺘﺎن ‫و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﺮوم.
‫درآن زﻣﺎن ﺻﺎﺣﺐﮐﺎرم ﺻﺪ ﺗﺎ ﺗﮏﺗﻮﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽداد ﺗﺎ ﻣﺜﻼ ﺑﻪا.اس.پ ﺑﺮوم. ﻣﻦ ﻣﯽآﻣﺪم ﻣﯿﺪان ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﻪ، ﺑﯿﺴﺖ ﺗﻮﻣﺎن ﻣﯽدادم ﮐﺮاﯾﻪاﺗﻮﺑﻮس و در وﻧﮏ ﭘﯿﺎده ‫ﻣﯽﺷﺪم و ﺳﯽ ﺗﻮﻣﺎن ﻣﯽدادم و ﺑﺎ ﺳﻮاری ﺑﻪ ا. اس.پ ﻣﯽرﻓﺘﻢ و ﺳﯽ ﺗﻮﻣﺎن ﻫﻢ ﻣﯽدادم و ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻢ .وﻗﺘﯽ ﺑﻪ وﻧﮏ ﻣﯽرﺳﯿﺪم ﭘﻮﻟﻢ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﺪ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ‫ﺑﺎﯾﺪ از وﻧﮏ ﺗﺎ ﭘﯿﺮوزی ﮐﻪ ﻣﺤﻞ زﻧﺪﮔﯽام ﺑﻮد، ﭘﯿﺎده ﻣﯽرﻓﺘﻢ.
اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﮐﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺗﻮﻟﯿﺪ اﻓﺘﺎدی؟
‫ﯾﮏ روز ﮐﻪ ﺑﺮای ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺣﺴﺎب ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺎژ وﻧﮏ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم، دﯾﺪم ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎﯾﯽ آورده اﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺮوک اﺳﺖ و ﻣﺪل ﺧﺎﺻﯽ اﺳﺖ. ﻫﻤﺎن ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎی ﻟﯿﻨﻦ ﮐﻪ ﺳﻔﯿﺪ و ﺻﻮرﺗﯽ آن ﻣﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد .آﻧﺠﺎ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻓﺮاوان ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎ را ﻣﯽﺧﺮﻧﺪ. ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش ﮐﻨﻒ ﺑﻮد و ﺑﻪ آان ﻣﻬﺮهﻫﺎی رﻧﮕﯽ آوﯾﺰان ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ‫ﺷﻠﻮارﻫﺎی ﮔﺸﺎد ﻣﯽﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺪ. از آن آﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻐﺎزه ﺑﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪم اﯾﻨﻬﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎ را ﺗﺎزه از ﺗﺮﮐﯿﻪ آاوردهام و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﻓﺮوﺷﻨﺪ. ‫اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﻢ آورده ام. ﺑﺎزار رﺿﺎ ﺻﺒﺢﻫﺎ ﺳﺎﻋﺖ ۹ ﺑﺎز ﻣﯽﺷﺪ.‫ﻣﻦ ﺳﺎﻋﺖ ۷ آﻣﺪم و ﺑﻪ ﺑﺎزار ﭘﺎرﭼﻪﻓﺮوﺷﻬﺎ رﻓﺘﻢ و ﭘﺎرﭼﻪاش را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم و ﺷﺐ ﻣﺠﺪدا ﺑﻪ آن ﻣﻐﺎزه رﻓﺘﻢ و از آن آﻗﺎ ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ از آن ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎ را اﻣﺎﻧﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ.
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮای ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ. ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎ را ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﮐﺎرم ﻧﺸﺎن دادم و ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﻓﺮوش ﺧﻮﺑﯽ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ. ﻣﺎ ﺗﺎپ و ﺗﯽﺷﺮت ﻓﺮوش ‫ﻫﺴﺘﯿﻢ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ دﯾﺪم اﯾﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﻓﺮوش ﺧﻮﺑﯽ دارد.« ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ.
ﮔﻔﺘﻢ: از ﺣﻘﻮﻗﻢ ﭼﻘﺪر ﻣﺎﻧﺪه؟ ﮔﻔﺖ: ﺻﺪ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎناﯾﻦ ﭘﻮل را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﯾﮏ ﻃﺎﻗﻪ‫ﺳﻔﯿﺪ از آن ﭘﺎرﭼﻪ را ﺧﺮﯾﺪم و ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن دادم و از آن ﭘﺎرﭼﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﺑﯿﺴﺖ ﺷﻠﻮار دوﺧﺘﻨﺪ. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﻫﻔﺖ، ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﮐﺎر ﮐﺮدن ﯾﮏ ﻗﻔﺴﻪ‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﻮدم آن را ﺑﻔﺮوﺷﻢ.
‫ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﯽدﻫﻢ اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺿﺮر ﻣﯽﮐﻨﯽ. ﺧﻼﺻﻪ آﻧﮑﻪ آوردم و دادم ﺧﯿﺎط آن ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎ و ﺷﻠﻮار را دوﺧﺖ. ﺑﻪ ﺧﯿﺎط ﮔﻔﺘﻢ ﭘﻮﻟﺶ را وﻗﺘﯽ ‫ﻓﺮوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدﻫﻢ .روزی ﮐﻪاﯾﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﺷﻠﻮار آﻣﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه آﻣﺪ، ﺳﺎﻋﺖ ۱۰ ﺑﻮد و ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده وﻧﯿﻢ ﻫﻤﻪ ۲۰ دﺳﺖ ﻣﺎﻧﺘﻮ و ﺷﻠﻮار ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ‫ﺑﻮد. ﺻﺎﺣﺐﮐﺎرم ﺗﺎ اﯾﻦ را دﯾﺪ ﻻﻣﭗ ﻣﻐﺰش روﺷﻦ ﺷﺪ وﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺧﻮدش اﯾﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎ را ﺗﻮﻟﯿﺪﮐﻨﺪ.
وﻗﺘﯽ آن ﮐﺎر را ﮐﺮدی و ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎ را ﻓﺮوﺧﺘﯽ ﭼﺮا دوﺑﺎره اداﻣﻪ ﻧﺪادی؟
‫ﻣﻦ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﯽ و وﺿﻌﯿﺖ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ و ﺗﻮان ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺿﻤﻦ آن ﻣﮑﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ﻋﺮﺿﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ وﻟﯽ اﯾﺸﺎن ‫ﺑﯿﺴﺖﻫﺰاردﺳﺖ از آن ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎرا ﻓﺮوﺧﺖ و اﺳﺎﺳﺎ ﺑﻌﺪ از آن ﺟﺮﻗﻪ، ﺧﻂ ﻓﮑﺮی اش ﻋﻮض و ﻣﺎﻧﺘﻮ ﻓﺮوش ﺷﺪ وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻢﭼﻨﺎن ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻐﺎزه ﺑﻮدم. اﻟﺒﺘﻪ دو ﺳﺎل ‫آﺧﺮ ﻣﺜﻞ ﺳﺎلﻫﺎی اول ﮐﺎرم ﻧﺒﻮدم. ﺑﻪ روز و ﺷﯿﮏ ﻟﺒﺎس ﻣﯽﭘﻮﺷﯿﺪم. ﯾﮏ ﻣﻮﺗﻮر ﻫﻢ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎرم ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮐﺸﯽ ﻣﯽﮐﺮدم.
ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺗﻮ از دﯾﮕﺮان ﻣﺘﻤﺎﯾﺰ ﺑﺸﯽ؟
‫ﭘﺸﺖﮐﺎر. ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪم و ﺑﻪ ﭼﻬﺎرراه ﺧﺎﻗﺎﻧﯽ ﻣﯽرﻓﺘﻢ و آﻧﺠﺎ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎدم و ﺗﺎ ﻫﺸﺖ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدم. ﮐﺎرﻣﻨﺪان ﮐﻪ دﯾﺮﺷﺎن ﻣﯽﺷﺪ و داﻧﺸﺠﻮﻫﺎ را ‫ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪم. روزی دو، ﺳﻪ ﺗﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﯽﺑﺮدم و ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﻣﯽرﻓﺘﻢ و ﻋﺼﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﻣﯽﺷﺪم ﺑﻪ ﻣﻮﻟﻮی ﻣﯽرﻓﺘﻢ و آﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﻣﺴﺎﻓﺮ‫ﻣﯽﺑﺮدم. ﺣﻘﻮق ﺑﺎزار را ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﻣﯽدادم و درآﻣﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮﮐﺸﯽ را ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺑﺮﻣﯽداﺷﺘﻢ. ﺑﺎ دوﺳﺘﺎنﻣﺎن ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ و ﺧﺮج ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ.
ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﯾﮏ ﻣﺪت ﮐﺎر ﮐﺮدم و ﺑﺎ آﻗﺎﯾﯽ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﯾﮏ ﻣﻘﺪار ﺗﯽﺷﺮت را از ﭼﯿﻦ آورده اﺳﺖ. ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﮐﺎﺗﺎﻟﻮگ آن را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽدﻫﻢ و ﺷﻤﺎ ﺑﺮو ‫وﯾﺰﯾﺘﻮری ﮐﻦ. ﻣﻦ ﻋﺼﺮﻫﺎ را ﺑﻪاﯾﻦ ﮐﺎر اﺧﺘﺼﺎص دادم. ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎی ﻣﺮداﻧﻪﻓﺮوﺷﯽ ﻣﯽﺑﺮدم و ﻣﯽﻓﺮوﺧﺘﻢ. ﺣﺪود دهﻫﺰارﺗﺎ ﺗﯽﺷﺮت ﺑﺮای اﯾﺸﺎن ﻓﺮوﺧﺘﻢ و ﭘﻮﻟﯽ ﺑﻪ ‫دﺳﺘﻢ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﯾﮏ ﺧﻂ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺧﺮﯾﺪم.
‫ﺑﯿﺎد ﻣﯽآورم ﺷﺐ ﻋﯿﺪ ﺧﯿﺎﻃﻤﺎن ﮐﺎر را اﺗﻮ ﻧﮑﺮدهﺑﻮد و ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻓﺮدا ﻧﻤﯽرﺳﻢ ﺑﺪﻫﻢ و ﭘﺲﻓﺮدا ﻣﯽدﻫﻢ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﺎه ﺧﯿﺎﻃﯽ ﻣﯽرﻓﺘﻢ و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ اﺗﻮ ﻣﯽﮐﺮدم.
‫ﻫﻤﺎن ﺟﻨﺴﯽ را ﮐﻪ ﺧﻮدم اﺗﻮﮐﺮده ﺑﻮدم، ﺻﺒﺢ در ﻣﻐﺎزه ﻣﯽﻓﺮوﺧﺘﻢ ﭼﻮن ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﺮا ﯾﮏ ﻋﺮﻗﯽ ﺑﻪاﯾﻦ ﮐﺎر داﺷﺘﻢ .درﺻﺪ ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺘﻢ اﻣﺎ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ درآﻣﺪ ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از دﯾﮕﺮ ﻣﻐﺎزهﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺑﯿﺎورﻧﺪ. ﻣﻦ ﻋﻼﻗﻪ دارم ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﻢ.
‫ﻣﻦ آدم ﺧﯿﺎلﭘﺮدازی ﻫﺴﺘﻢ و در ﺗﺨﯿﻠﻢ ﯾﮏ ﺣﺎﻟﺖ رﻗﺎﺑﺘﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺑﻮﺟﻮد آورده ﺑﻮدم و ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮوﺷﻨﺪه در اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺎژ ﺑﺎﺷﻢ و اﯾﻦ ﻓﺮض را ‫ﺑﺮای ﺧﻮدم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﮏ روز ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽآﯾﻨﺪ و وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﺑﺎزار رﺿﺎ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻨﺪ، ﻣﻦ آﻧﻘﺪر ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ‫ﻫﻤﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻦ ﺷﺠﺎﻋﯽ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ اﺳﺖ.
‫ﺑﻌﺪ از ده ﺳﺎل ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻐﺎزه در ﺗﺮﮐﯿﻪ ﺑﻮد، دو ﻣﻐﺎزه در ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﺎﻧﺪ و ﺻﺎﺣﺐ آن، آن را ﺑﺎ ﻗﯿﻤﺖ ﺑﺎﻻﺗﺮی ﺑﻪ ﻣﺎ اﺟﺎره داد. ﻣﻐﺎزهای ﮐﻪاﺟﺎرهاش دوﯾﺴﺖ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ داد ﭘﺎﻧﺼﺪﻫﺰارﺗﻮﻣﺎن. ﮔﻔﺖ ﭼﻘﺪر ﭘﻮل داری؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﻪﻣﯿﻠﯿﻮن. ﻣﻮﺗﻮرم و ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ راﻓﺮوﺧﺘﻢ و ﺷﻬﺮﯾﻪ داﻧﺸﮕﺎه ‫ﺧﻮاﻫﺮم را ﻗﺮض ﮔﺮﻓﺘﻢ وﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﮐﻪ او ﻫﻢ ﺷﺎﮔﺮد ﺑﻮد ﺷﺮﯾﮏ ﺷﺪم. ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮنوﻧﯿﻢ ﻣﻦ ﺟﻮر ﮐﺮدم و ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن و ﻧﯿﻢ او و ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻫﻢ ‫ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ.
‫او ﻫﻢ ﻣﺎﻧﺘﻮﻓﺮوش ﺑﻮد و از دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ و رﻓﯿﻖ ﺻﻤﯿﻤﯽﺑﻮدﯾﻢ. وﻗﺘﯽ ﻣﻐﺎزه را ﺑﺎز ﮐﺮدﯾﻢ، ﻣﻐﺎزه ﺳﺮاﻣﯿﮏ ﺑﻮد و درﺳﺖ ‫ﻣﺜﻞ ﺣﻤﺎم ﺑﻮد .دوﺳﺘﻢ ﮔﻔﺖ: ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻦ ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﺑﻔﺮوﺷﯿﻢ؟ ﻫﻤﻪ ﭘﻮلﻣﺎن را دادﯾﻢ ﭘﻮل ﭘﯿﺶ ﻣﻐﺎزه.
ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺪا ﺑﺰرگ اﺳﺖ. ﭼﻘﺪر ﭘﻮل دارﯾﻢ؟
ﮔﻔﺖ: ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن. رﻓﺘﯿﻢ ﻣﻨﯿﺮﯾﻪ و ﺑﺎ آن ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﻫﻢ ﮐﺎﻏﺬ دﯾﻮاری ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﻣﻐﺎزه ﺷﮑﻞ ﺑﻮﺗﯿﮏ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ.
‫رﻓﺘﯿﻢ ﻣﻮﻟﻮی ﮔﻮﻧﯽ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ، از ﻣﯿﺪان ﻣﺤﻼﺗﯽ ﺧﺎکرس ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ و ﮔﻞ درﺳﺖ ﮐﺮدﯾﻢ، وﯾﺘﺮﯾﻦﻣﺎن را ﮔﻮﻧﯽ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ، ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺰﯾﯿﻦاش ﮐﺮدﯾﻢ و ﺧﻼﺻﻪ آن ‫وﯾﺘﺮﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪ. ﺧﺰﺧﺮﯾﺪﯾﻢ، ﺗﻨﻪ درﺧﺖ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ. ﭘﻮل ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﻣﺎﻧﮑﻦ ﺑﺨﺮﯾﻢ، رﻓﺘﯿﻢ ﻣﺎﻧﮑﻦ ﺷﮑﺴﺘﻪﻫﺎی ﻣﻐﺎزهﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. ﺑﺎﻻﺗﻨﻪ ﯾﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ‫ﺗﻨﻪﺷﺎن ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و آن را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﯾﺎ ﺑﻌﻀﯽ ﺟﺎﻫﺎ ﺷﻠﻮارﻓﺮوش ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎﻧﮑﻦ ﺑﺎﻻﺗﻨﻪ اﺿﺎﻓﻪ داﺷﺘﻨﺪ، آﻧﻬﺎ را آوردﯾﻢ، ﭼﺴﺐ زدﯾﻢ، ﺗﻌﻤﯿﺮ ﮐﺮدﯾﻢ و ‫ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ در وﯾﺘﺮﯾﻦ ﻣﻐﺎزهﻣﺎن.
‫ﭼﻮن ﻣﻦ ده ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدم، ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ و ﻧﺴﯿﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ، دادﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻢ ﭘﻮل ﻧﺪارم، ﺟﻨﺲ ﻣﯽﺑﺮم و ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﯽآﯾﻢ ﺣﺴﺎب ﻣﯽﮐﻨﻢ ‫و ﭘﻮلﺗﺎن را ﻣﯽدﻫﻢ. ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن، دو ﻣﯿﻠﯿﻮن و ﭘﻨﺞ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺑﻪ ﻣﺎ اﻋﺘﺒﺎر دادﻧﺪ و ﺟﻨﺲ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. ﺑﺎزار اﯾﻦﻃﻮری اﺳﺖ و آﻧﺠﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ آدم را ﺑﻪ آﺑﺮو ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ.
‫ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﻣﺸﮑﻞ ﺟﻮاﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﺑﺘﺪای راه ﻫﺴﺘﻨﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﯿﻠﯿﺎردی ﻣﺮا ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ وﻟﯽ زﺣﻤﺖﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺸﯿﺪهام ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻨﺪ و ﺧﺒﺮ ‫ﻧﺪارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﮏ ﮐﺎرﮔﺮزاده ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﻣﺎﯾﻪام در ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺮوع ﮐﺎر ﻫﻤﺎن ﻣﻮﺗﻮر وﯾﮏ ﺧﻂ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺑﻮده و اﻟﺒﺘﻪ اﻋﺘﺒﺎر و ﺗﺠﺮﺑﻪای ﮐﻪ ۱۰ ﺳﺎل زﺣﻤﺖ ‫ﭘﺸﺖ آن ﺑﻮده.
در آن ده ﺳﺎل ﮐﻪ در ﻣﻐﺎزه آن آﻗﺎ ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدی، درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای او ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدی اﻣﺎ اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﺮای ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺑﻮد.
‫دﻗﯿﻘﺎ. ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺧﻮﺑﻢ اﻋﺘﺒﺎر داﺷﺘﻢ و ﺧﻮدم ﮐﺎر را ﺷﺮوع ﮐﺮده ام و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﻨﺲ ﻧﺴﯿﻪ دادﻧﺪ، ﭼﻮن ﻋﻤﻮﻣﺎ اﯾﻦ اﺳﺘﻨﺒﺎط را در ذﻫﻦﺷﺎن ‫داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪاﮔﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺒﻮدم ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻐﺎزه ده ﺳﺎل در ﯾﮏ ﻣﻐﺎزه ﻣﺮا ﻧﮕﻪ ﻧﻤﯽداﺷﺖ. آﻧﻬﺎ ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﻣﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﺟﻨﺲ اﻣﺎﻧﯽ دادﻧﺪ و ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ دﻓﺘﺮ ﻓﺮوشﻣﺎن را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ و ﻓﺮوش ﻣﺎ را ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ و ﭘﻮلﺷﺎن را ﻣﯽدادﯾﻢ.
ﺷﺶ ﻣﺎه اﯾﻨﻄﻮری ﮐﺎرﮐﺮدﯾﻢ، ﭘﻮﻟﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﯾﻢ، دﮐﻮر ﺷﯿﮑﯽ زدﯾﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ .اول ﺳﻪ ﻃﺎﻗﻪ ﭘﺎرﭼﻪ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﻪ ﻃﺎﻗﻪ ﭘﺎرﭼﻪ ﮐﺎر را ‫ﺷﺮوع ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻢ آن ﻣﻐﺎزه را زدم ﺗﻤﺎم ﻣﺸﺘﺮیﻫﺎی ﺻﺎﺣﺐ ﮐﺎر ﻗﺒﻠﯽام آﻣﺪﻧﺪ ﺳﺮاغ ﻣﻦ. ﮔﻔﺘﻨﺪ آﻗﺎ ﻣﻐﺎزهﺗﺎن ﻋﻮض ﺷﺪه؟ ﮐﺴﯽ را ﻏﯿﺮ از ﻣﻦ آﻧﺠﺎ ﻧﻤﯽدﯾﺪﻧﺪ و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺐ آن ﻣﻐﺎزه ام. ﻟﻄﻒ ﺧﺪا ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﻣﺎ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺳﻪ ﻃﺎﻗﻪ ﭘﺎرﭼﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ، ﻣﺪل زدﯾﻢ.
‫اول ﻣﺪلﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ را ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﺪام ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺮوش ﻣﯽرود و ﺑﻌﺪ رﻓﺘﯿﻢ ﻧﻈﯿﺮ آن ﻣﺪل را ﻣﯽزدﯾﻢ و دﯾﮕﺮ از آﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽﺧﺮﯾﺪﯾﻢ. آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ‫ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﻧﻤﯽدﻫﯿﻢ، ﺗﻮﻣﺪلﻫﺎﯾﻤﺎن را ﮐﭙﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﻪ آن ﮐﺎر ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺧﻮدم ﻣﺪلﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ ‫ﻃﺮاﺣﯽ ﮐﻨﻢ.
‫ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺷﺮﯾﮑﻢ از ﻣﻦ ﺟﺪا ﺷﺪ و ﻣﻦ اﺳﺘﻘﻼل ﺑﯿﺸﺘﺮی دراﻧﺘﺨﺎب ﻃﺮح و ﻣﺪل ﺑﺪﺳﺖ آوردم و ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﻣﻐﺎزه در ﺑﺎزار ﺑﺨﺮم و ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ‫ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻐﺎزه ﭘﺎﺳﺎژ رﺿﺎ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺳﺐ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎزار اﺟﺎره ﮐﻨﻢ.
ﭼﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﻮد؟
‫ﺳﺎل ۷۸
ﺧﻮدت ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدی؟
‫ﺑﻠﻪ، ﺗﻨﻬﺎ. ﺻﺒﺢﻫﺎ ﭘﺎرﭼﻪ را ﻣﯽﺧﺮﯾﺪم و ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺑﺮای ﺧﯿﺎﻃﯽ و ﺧﻮدم ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﻣﻐﺎزه ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎدم و ﺳﺎﻋﺖ ۷ ﮐﻪ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﻣﯽﺷﺪم ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻃﯽ ﺳﺮ‫ﻣﯽزدم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻨﺪﺗﺎ دوﺧﺘﻪ و ﭼﮑﺎر ﮐﺮده. در ﺑﺎزار ﯾﮏ ﻣﻐﺎزه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭼﺸﻤﻢ دﻧﺒﺎل آن ﺑﻮد .ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺷﻮد اﯾﻦ ﻣﻐﺎزه ﻣﺎل‫ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ. آﻧﺠﺎ دﻓﺘﺮ و ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻐﺎزه ﭘﺎﺳﺎژ ﺑﻮد.
‫ﺻﺎﺣﺐ ﭘﺎﺳﺎژ وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﻣﻦ اﯾﻦﻗﺪر ﺧﻮب ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﻧﺪﻫﺎ آن ﻣﻐﺎزه را ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﺪادم اﻣﺎ آن را ﺑﻪ ﺗﻮ واﮔﺬار ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ‫آن ﻣﻐﺎزه اﻻن ﭼﻬﺎر ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دوﻣﯿﻦ ﻣﻐﺎزه آن را ﺧﺮﯾﺪم. آن ﻣﻐﺎزه ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻐﺎزه ﺗﻬﺮان اﺳﺖ، ﭼﻮن ﻫﻤﻪی ﺗﻬﺮان اﺳﺖ ‫و ﺑﺎزارش، ﻫﻤﻪی ﺑﺎزار اﺳﺖ و ﭘﺎﺳﺎژ رﺿﺎ، ﻫﻤﻪی ﭘﺎﺳﺎژ رﺿﺎ اﺳﺖ و آن ﻣﻐﺎزه. ﺑﻌﺪ از آن دو ﻣﻐﺎزه دﯾﮕﺮ ﺧﺮﯾﺪم و ﻣﻐﺎزهﻫﺎﯾﻢ ﺷﺪ ﭼﻬﺎرﺗﺎ. آن ﻣﻮﻗﻊ دﯾﮕﺮ ﺑﺮای ‫ﺧﻮدم ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ زده ﺑﻮدم.
ﮐﯽ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ زدی؟
ﺳﺎل ۸۸ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮم زد ﮐﺎرم را ﺻﻨﻌﺘﯽ ﮐﻨﻢ. ﻃﺮاح آوردم، در ﺷﯿﺮاز ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ زدم و اﻻن ﻫﺰاروﺻﺪ ﻧﻔﺮ در ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪی ﺷﯿﺮازم ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. آﻧﺠﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪی ﭘﻮﺷﺎک ﮐﺸﻮر اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ دﯾﺪم ﻣﺸﺘﺮیﻫﺎ ﻣﯽآﯾﻨﺪ ﺗﮏﺗﮏ ﻣﯽﺧﺮﻧﺪ و وﻗﺖ ﻣﺎرا زﯾﺎد ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻫﻤﺎﯾﺶ ﺑﺮﮔﺰار ﮐﻨﻢ.‫ﯾﮏ ﻫﻤﺎﯾﺶ در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺟﺎم ﺟﻢ ﺑﺮﮔﺰار ﮐﺮدم و اﻓﻄﺎری دادم. ﺗﻤﺎم ﻣﺸﺘﺮیﻫﺎی ﻋﻤﺪه ام در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎنﻫﺎ و ﺗﻬﺮان را دﻋﻮت ﮐﺮدم. آﻧﺠﺎ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﯾﮑﯽ از ‫ﻣﺠﺮﯾﺎن ﺗﻮاﻣﻨﺪ ﺻﺪاوﺳﯿﻤﺎ را دﻋﻮت ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ را اﺟﺮا ﮐﺮد و ﻣﺸﺘﺮیﻫﺎی ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ از آن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺷﺸﺎن آﻣﺪ و ﺑﻪ ﻓﺮوش ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ دﺳﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم.
اﺳﻢ ارﯾﮑﺎ را از ﮐﯽ روی ﺗﻮﻟﯿﺪاﺗﺘﺎن ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ؟
‫ﻣﻐﺎزه ﻣﺎ ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﺪون اﺳﻢ ﺑﻮد. ﯾﮏ ﺑﺎر ﺗﻮی ﯾﮏ ﮔﻠﻔﺮوﺷﯽ ﺑﻮدم. ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ آﻣﺪ آﻧﺠﺎ و ﺑﻪ ﮔﻠﻔﺮوش ﮔﻔﺖ ﭼﺮا اﯾﻦ ﮔﻞ ﺑﺎﯾﺪ در ﮔﻠﺪان ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻣﻦ وﻗﺘﯽ آن را در‫ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﯽﮐﺎرم ﺧﺸﮏ ﻣﯽﺷﻮد. ﮔﻠﻔﺮوش ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﮔﻞ ﯾﮏ ﮔﻞ ﺣﺴﺎس اﺳﺖ و ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ در ﮔﻠﺪان ﺑﺎﺷﺪ. اﮔﺮ ﺟﻠﻮی ﻧﻮر ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﺸﮏ ﻣﯽﺷﻮد. اﯾﻦ ﮔﻞ ﻧﺎز‫دارد.
ﮔﻔﺘﻢ آﻗﺎ اﺳﻢ اﯾﻦ ﮔﻞ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ: ارﯾﮑﺎ. دﻟﻢ ﮔﻔﺖ ﭼﻪاﺳﻢ ﺟﺬاب و ﻗﺸﻨﮕﯽ اﺳﺖ. ﺗﮏ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ.
‫ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﮐﻪاﺳﻤﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ﮐﻪ در اﯾﺮان ﺗﮏ ﺑﺎﺷﺪ. در دوران ﺷﺎﮔﺮدی ﻫﻤﻪی ﻣﻐﺎزهﻫﺎ و اﺳﻢﻫﺎﯾﺸﺎن را ﻫﻢ دﯾﺪه ﺑﻮدم و ﻫﻤﻪ ﺟﺎی ﺗﻬﺮان را وﺟﺐ ﺑﻪ‫وﺟﺐ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ اﺳﻢ در ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﺎ آن آﻗﺎ ﮔﻔﺖ ارﯾﮑﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻓﺮدا اﺳﻢ ﻣﻐﺎزه ام را ارﯾﮑﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ ﺑﺮﭼﺴﺐ ﺷﺒﺮﻧﮓ اﯾﻦ ‫اﺳﻢ را در آوردﻧﺪ. ﺑﺮای ﺧﺎصﺗﺮ ﺷﺪن‪ ارﯾﮑﺎ را ﮐﻮﭼﮏ ﮐﺮدم و ﻧﻘﻄﻪ ﭘﺮﭼﻢ ژاﭘﻦ را روی آن ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﭼﻮن ژاﭘﻦ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺳﻤﺒﻞ ﺳﺨﺖﮐﻮﺷﯽ، اﺳﺘﻘﻼل و‫اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻮد .
ﻧﮑﺘﻪ دﯾﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ اﺳﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ ﻣﯽآﯾﺪ؟
ﺑﻠﻪ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪی ﮐﺎﻣﻼ اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ “ﺑﺎ ﺷﮑﻮه و ﺑﺎ وﻗﺎر”اﺳﺖ و اﺳﻢ ﯾﮏ ﮔﻞ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ در ﺳﺎﯾﺮ ﻧﻘﺎط ﺟﻬﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺎم اﺳﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ‫ﺷﺮﮐﺖﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎری ﻫﻢ در ﺟﻬﺎن ﺑﻪاﯾﻦ ﻧﺎم وﺟﻮد دارﻧﺪ. از اول دﻟﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ زارا ﯾﺎ ﻣﻨﮕﻮ ﺑﺎﺷﻢ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺗﻮﻟﯿﺪ ‫ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﺎ ﻋﺸﻖ روی آن ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻢ ارﯾﮑﺎ ﮐﻪ ﺧﺪاروﺷﮑﺮ ﮐﻢﮐﻢ ﺟﺎ اﻓﺘﺎد. ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺘﺮی داﺷﺘﯿﻢ و ﺑﺮﻧﺪ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ. ﻣﺤﯿﻂ ﺑﺎزار ﯾﮏ ﻣﺤﯿﻂ ﭘﺮﺗﺮدد ﺑﻮد و اﯾﻦ‫ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻣﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻢ از ﺗﻬﺮان و ﻫﻢ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎنﻫﺎ ﻣﺎ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ.
ﻻزم ﻧﺒﻮد اﯾﻦ اﺳﻢ را ﺛﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ؟
‫ﺗﺎ ﺳﺎل ۸۸ ﺛﺒﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ وﺣﺘﯽ ﭘﻨﺞ ﻣﻐﺎزه در ﺗﻬﺮان اﺳﻢﺷﺎن را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ارﯾﮑﺎ .ﺟﻨﺲ ﺑﯽﮐﯿﻔﯿﺖ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪاﺳﻢ ارﯾﮑﺎ ﻣﯽﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ و اﯾﻦ ‫داﺷﺖ اﺳﻢ ﺑﺮﻧﺪ ﻣﺎ را ﺗﺤﺖاﻟﺸﻌﺎع ﻗﺮار ﻣﯽداد. اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ارﯾﮑﺎ را ﺛﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮای ﺛﺒﺖ اﯾﻦ ﻧﺎم ﻫﻢ وﮐﯿﻞ ﺷﺮﮐﺖ ﯾﮏﺳﺎل رﻓﺖوآﻣﺪ ﻣﯽﮐﺮد ﺗﺎ ‫ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ اﯾﻦ اﺳﻢ ﻓﺎرﺳﯽ اﺳﺖ.
‫در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺣﺎﻻ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ از اﯾﻦ ﻧﺎم دﻓﺎع ﮐﻨﯿﻢ وﺗﻮﻟﯿﺪیﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪارﯾﮑﺎﻫﺎی ﺟﻌﻠﯽ را ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮن ﮐﭙﯽراﯾﺖ ﺑﻪ ﭘﺎی ﻣﯿﺰ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﮑﺸﯿﻢ و ﻃﺒﻖ‫دﺳﺘﻮر ﻗﻀﺎﯾﯽ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﯾﺸﺎن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد، اﻗﻼم ﺑﯽﮐﯿﻔﯿﺖﺷﺎن ﻫﻢ ﺗﻮﻗﯿﻒ و ﻣﻨﻬﺪم ﻣﯽﺷﻮد از ۶ ﻣﺎه ﺗﺎ ۳ ﺳﺎل ﺣﺒﺲ ﻧﯿﺰ در اﻧﺘﻈﺎرﺷﺎن
اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖﻫﺎی ﺑﯿﺸﺘﺮ؟
‫ﺑﻠﻪ. اﻣﻨﯿﺖ در ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺎل۸۸ ﺑﺮﻧﺪ ﻣﻠﯽ ﺷﺪﯾﻢ و در ﺳﺎل ۹۰، در ﻃﯽ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻪاﻓﺘﺨﺎرات ﺑﺴﯿﺎری رﺳﯿﺪه اﯾﻢ. اﯾﻦ ﺗﻨﺪﯾﺲﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻗﻔﺴﻪ‫ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﯾﺎدﮔﺎر اﯾﻦ اﻓﺘﺨﺎرات اﺳﺖ.
ﻣﺸﺨﺼﺎت و وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی ﮐﺎر ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟
‫ﻣﺎﻧﺘﻮی ارﯾﮑﺎ از ﻟﺤﺎظ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺎ ﮐﺎﻻی ﺧﺎرﺟﯽ رﻗﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ اﻣﺎ از ﻟﺤﺎظ ﻗﯿﻤﺖ رﻗﯿﺐ ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎی داﺧﻠﯽ اﺳت ﻮ اﯾﻦ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﻟﯿﺪﮐﻨﻨﺪه‫ﭘﻮﺷﺎک اﯾﺮاﻧﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﮐﺴﺐ اﯾﺰو ۹۰۰۲ﺷﺪه اﯾﻢ.
ﭼﻄﻮر ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ رﻗﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ؟
دﻟﯿﻞ رﺳﯿﺪن ﺑﻪاﯾﻦ ﻣﻬﻢ در ﺟﺰءﺟﺰء ﺳﯿﺴﺘﻢ ارﯾﮑﺎ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ. از ﺧﺮﯾﺪ ﭘﺎرﭼﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻋﺮﺿﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮی. ﻣﺜﻼ ﺗﻮﻟﯿﺪیﻫﺎی ﻣﺎﻧﺘﻮ در اﯾﺮان ﭘﺎرﭼﻪ ﺧﻮد را از ‫ﭘﺎرﭼﻪﻓﺮوﺷﺎن ﺑﺎزار ﻣﯽﺧﺮﻧﺪ ﮐﻪ در واﻗﻊ واﺳﻄﻪای ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﯿﻦ ﺗﻮﻟﯿﺪﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﭘﺎرﭼﻪ و ﺗﻮﻟﯿﺪﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﻣﺎﻧﺘﻮ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ارﯾﮑﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﯿﺮاژ ﺑﺎﻻ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎ ﺑﻪ‫ﺗﻮﻟﯿﺪﮐﻨﻨﺪه ﭘﺎرﭼﻪ در ﺧﺎرج ﺳﻔﺎرش ﻣﯽدﻫﺪ و ﻃﺒﯿﻌﺘﺎ ﻧﺼﻒ ﻗﯿﻤﺖ دﯾﮕﺮان ﭘﺎرﭼﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﺎ ﻣﯽرﺳﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺗﻮان رﻗﺎﺑﺖ را در ﻗﯿﻤﺖ از رﻗﺒﺎی ﻣﺎ ‫ﻣﯽﮔﯿﺮد.
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪاﻫﺪاف ﺧﻮد ﻣﯽرﺳﯿﺪ؟
‫ﻣﻦ ﯾﮏ ﻋﺎدت دارم ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﺎری را ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﮑﻨﻢ آرام ﻧﻤﯽﮔﯿﺮم و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ در دﻓﺘﺮم ﯾﮏ واﯾﺖﺑﺮد دارم ﮐﻪ اﻻن ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ‫ﻗﺮار دارد و ﻣﻦ اﻫﺪاﻓﻢ را روی آن ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ ﻫﺪﻓﻢ ﻫﻤﻮاره ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪای از آن ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺸﻮم.
اﯾﻦ ﻋﺪد “۵۰ ﻫﺰارﺗﻮﻣﺎن”روی واﯾﺖ ﺑﺮد ﭼﯿﺴﺖ؟
‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﺮای ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎر، ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﻣﺎﻧﺘﻮ را در ﻃﻮل ﻫﻔﺘﺎد روز ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﻨﯿﻢ.
‫ﻋﻈﻤﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺗﻮﻟﯿﺪﮐﻨﻨﺪه ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ درک ﮐﻨﺪ. ﻣﻦ اﯾﻦ ﺻﺪوﭘﻨﺠﺎهﻫﺰار را ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﺮ ﻫﻔﺘﺎد روز، ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﺮ ﻗﯿﻤﺖ، ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﺮ ﭘﺎرﭼﻪ ﮐﺮدم و ﻫﻤﻪ را ‫ﺣﺴﺎب ﮐﺮدم و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﺣﺴﺎب ﮐﺮدم در اﯾﻦ ﻫﻔﺘﺎد روز، اﮔﺮ ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﮑﺎر ﺑﺎﺷﻢ، ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﺿﺮر ﻣﯽﮐﻨﻢ. اﮔﺮ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﮐﺎر ﺑﯽﺧﻮد اﻧﺠﺎم‫ﺑﺪﻫﻢ، ﺳﻪ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺗﻮﻣﺎن ﺿﺮر ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ زﯾﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻻزم را ﺑﺮای ﺗﻮﻟﯿﺪ اﯾﻦ ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﻣﺎﻧﺘﻮ اﯾﺠﺎد ﮐﺮدم. ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺗﺎ روز ﻣﻮﻋﻮد ﺑﻪ ﻫﺪﻓﻢ ‫ﻣﯽرﺳﻢ.
‫اﻻن ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ در ﻧﯿﻤﻪ دوم ﺳﺎل ۹۱ ﺑﺎﯾﺪ در رم، ﺑﺎرﺳﻠﻮن، اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل، دﺑﯽ، ﻣﺎﻟﺰی، ﺳﻨﮕﺎﭘﻮر و ﻓﺮاﻧﮑﻔﻮرت ﮐﻪ ﺳﯽ و ﭘﻨﺞ ﻫﺰار ﺧﺎﻧﻢ اﯾﺮاﻧﯽ در آن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻌﺒﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﺤﺚ ﻣﺎﻟﯽ آن ﻫﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻬﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻮﻃﻨﺎن ﻣﻦ در اﯾﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎ ﺑﺎ اﻓﺘﺨﺎر ﺗﺎﺑﻠﻮی ارﯾﮑﺎ را ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﺑﺮاﯾﻢ ‫ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎری را ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ، ﺣﺘﯽ ﺑﺎ زﺣﻤﺖ و ﺷﺐ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪن اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎری ﻣﻦ ﺷﺶ ﺻﺒﺢ اﺳﺖ ﺗﺎ ﯾﺎزده ﺷﺐ. ﯾﺎزده ﻣﯽروم ‫ﺧﺎﻧﻪ، دوازده ﻣﯽﺧﻮاﺑﻢ و دوﺑﺎره ﺷﺶ ﺻﺒﺢ در دﻓﺘﺮ ﻫﺴﺘﻢ.
از ﮐﻮدﮐﯽ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ را در ﺧﻮدم ﭘﺮورش دادم
ﻣﺎ ﺑﭽﻪ ﺟﻨﻮب ﺷﻬﺮ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎنﻫﺎ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﻓﻮﺗﺒﺎل را ﺑﯿﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﺧﻮدﻣﺎن، ﮐﻮﭼﻪ روﺑﻪروﯾﯽ و ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ. ﻫﻤﻪ ﺗﯿﻢﻫﺎ ﺟﺎﯾﺰه ای ‫ﺑﻪ ﺗﯿﻢ ﺑﺮﻧﺪه ﻣﯽدادﯾﻢ. در اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺗﯿﻢ اﺟﺮاﯾﯽ ﺑﻮدم. از ﺑﭽﮕﯽ اﯾﻦ ﺣﺲ در ﻣﻦ وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ را رﻫﺒﺮی ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ‫رﻗﺎﺑﺖ ﮐﻨﻨﺪ. ﯾﺎدم ﻫﺴﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺳﺎل از ﻣﻦ ﺑﺰرگﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺎزی ﮐﯽ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﺮا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رﺋﯿﺲ ‫ﻓﺪراﺳﯿﻮن ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪاﯾﻦ ﺣﺲ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ در ﻣﻦ وﺟﻮد داﺷﺖ. ﻫﺮ وﻗﺖ درس ﺧﻮاﻧﺪم ﻣﺒﺼﺮ ﮐﻼس ﺑﻮدم.
ﻣﺎدﯾﺎت ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ
ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﮏ ﮐﺎرﮔﺮزاده ﻫﺴﺘﻢ، ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﯿﻠﯿﺎردر ﺑﺎﺷﻢ و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﺎ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﻫﺰﯾﻨﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ. در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﺴﯿﺎر ‫آرﻣﺎنﮔﺮا ﻫﺴﺘﻢ. ﻣﺜﻼ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﻫﻤﻪ اﯾﺮان ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪه ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺑﭙﺬﯾﺮﻧﺪ و در ﻋﻮض ﺣﻘﻮﻗﺖ ﻣﺎﻫﯽ ﭘﺎﻧﺼﺪﻫﺰارﺗﻮﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ، ﻗﺒﻮل ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺛﺮوت ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ. وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺗﻨﺪﯾﺲﻫﺎ را ﻣﯽﮔﯿﺮم ﺧﺴﺘﮕﯽ ﯾﮏ ﺳﺎل ﮐﺎر از ﺗﻨﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯽرود. ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺎرم ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﺎ دل و روﺣﻢ ﺳﻌﯽﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺸﺘﺮﯾﺎن ﻣﻦ راﺿﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ارﯾﮑﺎ را ﺟﻬﺎﻧﯽ ﮐﻨﻢ.
‫دوﺳﺖ دارم ارﯾﮑﺎ ﯾﮏ ﻣﺎرک ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ارﯾﮑﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﺳﺖ. ﻣﻦ ﺟﻮاﻧﯽ و ﻋﻤﺮم را ﮔﺬاﺷﺘﻪام روی اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺪ و دوﺳﺖ دارم ﺟﻬﺎﻧﯽاش ﮐﻨﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ‫ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮدا ﯾﮏ ﻧﺎم ﻧﯿﮏ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﺎدﮔﺎری ﺑﻤﺎﻧﺪ. اﻣﯿﺪوارم ارﯾﮑﺎ در ﺗﻤﺎم ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﺟﻬﺎن ﺷﻌﺒﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺷﻌﺎر ارﯾﮑﺎ
‫ﻫﻤﻮاره اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻠﺖ اﯾﺮان ﺑﺎ داﺷﺘﻦ ﻏﻨﺎی ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ اﺣﺘﺮام اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ارﯾﮑﺎ را ﻧﺸﺎن اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮی ﻣﯽداﻧﻢ و ﻫﻤﯿﻦ را ﺷﻌﺎر‫ارﯾﮑﺎ ﮐﺮده ام .ﺑﻪ ﻃﻮر اﮐﯿﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻓﺮوﺷﻨﺪهﻫﺎی ﯾﮑﺼﺪ ﺷﻌﺒﻪارﯾﮑﺎ در ﺳﺮاﺳﺮ اﯾﺮان ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮده ام ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺮیﻣﺪاری را ﺳﺮ ﻟﻮﺣﻪ ﮐﺎر ﺧﻮد ﻗﺮار دﻫﻨﺪ و ﺷﺨﺼﺎ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮات ﻣﺼﺮفﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﻣﺤﺘﺮم در ﺧﺼﻮص ﺟﺰءﺟﺰء ﮐﺎر از ﮐﯿﻔﯿﺖ دوﺧﺖ و ﻧﻮع ﭘﺎرﭼﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻧﺤﻮه ﺑﺮﺧﻮرد ﻓﺮوﺷﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎ ﻣﺸﺘﺮی رﺳﯿﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ.

منبع روزنامه کسب و کار